Gritty and impure
Text by Tim Sprangers, translation by Moze Jacobs. (Nederlandse versie hieronder)
Rubatong's world doesn't offer any protection against pelting rain or fierce winds that slam shut the windows as dustbins zigzag wildly in unpaved alleyways. The only person left standing in the street is a growling man orating pompously about alarm rhubarb or things, things, things and flashlight psychopaths. And in the meantime, an utterly persuasive loud and swinging, gritty and impure blues continues to play.
Thijs Elzinga is the guitarist in the new line-up of this contrary band. His playing infuses Rubatong with a youthful dose of visceral reality whereas the quartet already sounded deliciously raw. Together, Luc Ex (acoustic bass) and Tatiana Koleva (vibraphone/percussion) are the ominously snarling rhythm section that creates an ongoing exciting tension in which no listener can afford to laze about.
The album CATARACT contains nine new songs that feature those typical spluttering rhythms. Han Buhrs' hoarse gullet is what defines the band the most as he sings, mutters, and thunders his headstrong texts. Sometimes irritable and critical, often adding new perspectives, and always with a wonderfully inventively shaped language.
The moon acts like a star / And the earth is in the way / There’s no next day today
Rubatong's sound and interaction are extremely human and raw whereas its cinematic band sound is so very streamlined. On hearing the new CD, one thing is certain: This jewel can never be polished, thankfully.
Gruizig en vervalst
Door Tim Sprangers
De wereld van Rubatong is er een waar je niet kan schuilen voor de kletterende regen, waar ramen dichtklappen door de harde wind en prullenbakken wild slingeren door ongeplaveide stegen. De enige op straat is een grommend persoon orerend over alarmrabarber, dingen, dingen, dingen en zwaailichtpsychopaten. Ondertussen klinkt constant, vol overtuiging schreeuwend, swingend en gruizig, vervalste blues.
In de nieuwe bezetting van deze tegendraadse band speelt Thijs Elzinga op gitaar waarmee Rubatong is geïnjecteerd met een jeugdige portie vuigheid, terwijl het kwartet al zo heerlijk ongekookt klonk. Luc Ex (akoestische bas) en Tatiana Koleva (vibrafoon/percussie) zorgen als onheilspellend brommende ritmesectie voor een consequent opgewonden spanning waarin je niet kunt luieren als luisteraar.
Op de plaat CATARACT horen we negen nieuwe nummers, met die typisch hakkelende ritmes. De hese strot van Han Buhrs die zijn eigengereide teksten zingt, mompelt, en buldert, tekent de band nog het meest. Soms geïrriteerd en kritisch, vaak vol relativering en altijd met sublieme taalvondsten en vormen.
The moon acts like a star / And the earth is in the way / There’s no next day today
Rubatong is extreem menselijk en rauw in zijn klanken en samenspel, maar o zo gestroomlijnd in de filmische bandsound. Één ding is zeker na het horen van de nieuwe plaat: dit juweel is gelukkig niet te polijsten.
